DOMINGO 15 DE ABRIL DE 2018
Gaurko ibilbideak Arno eta Arnoko Gurutzera eramango gaitu. Aukeratu dugun bidea Mendaron hasten da, herriko plazan hain zuzen ere. Bidea luzetxoa eta malkarra izango dugu eta aldapa zorrotza baina Arnoko mendilerroa zoragarria da. Artadi basati eta liluragarria topa dezakegu oraindik bertan. Harriak eta goroldioa nonnahi, Landaredi oparoa benetan, Ohiana trinko eta ilun bat, zuhaitzetan gora igotzen diren lianaz beteta.
La ruta de hoy nos llevara a Arno y a la cruz de Arno. El camino que hemos elegido parte de Mendaro. Concretamente de la plaza del pueblo. Tenemos un camino largo, escabroso, y empinado pero la sierra de Arno es maravillosa. Todavía podemos encontrar allí un encinar salvaje y alucinante. Piedras y musgo por todos lados, una vegetación exuberante de verdad, una selva intrincada y oscura llena de lianas que suben por los árboles.
Baina behin bere gailurretan kontrastea ikaragarria da. Han Ikuspegi zabal batek argitasunaz, Itxasoaren handitasunaz eta zerumuga infinitoaz gozatzeko aukera ematen digu. Alde batera, Bizkaiko kostaldea Lekeitioraino, beste aldera, Gipuzkoako kostaldea Zumaiaraino eta hortxe bertan , behean, Mutriku eta Deba dauzkagu.
Pero una vez en sus cimas el contraste es asombroso. Allí una amplia panorámica nos brinda la ocasión de disfrutar de la luz, de la inmensidad del mar y del horizonte infinito. A un lado la costa bizkaina hasta Lekeitio al otro la costa Gipuzkoana hasta Zumaia y hay mismo , debajo, tenemos Mutriku y Deba.
Bide luzea daukagu orain Mendaroraino eta horregatik arin goaz. Horrek, jarraitzen ari ginen Tracketik atera gaitu birritan eta horren ondorioz, buelta oraindik gehiago luzatu da. Horretaz aparte, umeek lianak deskubritu dituzte eta noski, haien jolasteko gogo amaiezinak asetzea ezinbestekoa izan da.
Tenemos aún un largo camino hasta Mendaro y por eso vamos ligeros. Ello nos ha sacado del track que estábamos siguiendo en dos ocasiones y como consecuencia la vuelta se ha alargado aún más. Aparte de eso los niños/as han descubierto las lianas y claro nos hemos visto obligados a satisfacer sus interminables ganas de jugar.